Nag-uulyanin na kaya ako?

Hindi nakakatuwa ang pagiging makakalimutin. Katulad today, akala ko ay may pasok ako ng Tuesday night, kaya ngayon Monday, I thought I would treat myself to some shopping, going around the the city centre, while the kids are at school. All the while I thought I am off, and not working at all. Hala, sige, pinagod ko ang aking mga paa, at binusog ang aking mga mata sa kung anu-ano lang na makita at maibigan. Di bale, sabi ko sa aking sarili, paminsan-minsan lang ito.

So pagdating nga hapon, kinailangan ko nang umuwi kasi labasan na ng mga tsikiting ko, at marami pa silang aktibidades after. Si Jessica may voice lessons at five PM followed by piano, while James, meron ding Violin lessons. Si Mister, as usual driving us all around, pero kahit papano, kailangan nya rin ng day off 'no, or so I thought nga kasi alam ko day off ko.

Four o'clock pm strike, bigla ko na lang binuklat ang aking diary a.k.a journal a.k.a planner, and wahhhhla! Work pala ako tonight - twelve hour shift from seven pm to seven am. Hindi ako pwede absent, pero talagang pagod ako. Kaya sabi ko kay Mister, pwede bang pahinga lang ako sandali, kahit kaunting idlip lang hanggang alas singko y medya. Pero na, wala rin efek. Di rin ako nakatulog kasi, hyperactive pa ang brain ko, kaya eto ako ngayon, nasa trabaho, physically exhausted. Sa susunod, talagang uugaliin ko nang tingnan muna ang aking pulang organizer first thing in the morning. (How many times did I tell myself that already,..... not only a hundred times. Nag-uulyanin na kaya ako?)