Because you're my Best Friend..
When you are sad, I will dry your tears.
When you are scared, I will comfort your fears.
When you are worried, I will give you hope.
When you are confused, I will help you cope.
And when you are lost, And can't see the light.
I shall be your beacon Shining ever so bright
This is my oath. I pledge till the end.
Why you may ask? Because your my friend.
author Monica Mai -Chua Lo
nag sisentimyento na naman ako sa mga oras na ito, paano po kasi, nahanap ko na rin ang nawawala kong kaibigan. Matagal na ring panahon ko siyang hinanap, in fact, to be exact I left her without paalam in February 1992, few weeks before kaming gumradweyt sa high school. Oo na, talagang masama ang aking ginawa, bad girl kasi ako, walang modo, at di marunong sa mga madramang goodbyes'. Actually, when I left our place, nobody knows that I am leaving that day. I went to my class who were just practicing graduation songs that day, it is very hard for me to say the truth that I am leaving in the afternoon for Manila. The decision was made on a Wednesday that I am going to Manila for College, my dad got me a fare ticket on a Thursday afternoon for a Friday voyage. Kaya, talagang mabigat sa aking puso ang sabihin kahit kaninuman na ako'y lilisan, at di alam kung kailan ako babalik. At totoo nga, hanggang ngayon, di pa rin ako nakakabalik doon.
Malinaw pa sa aking isipan ang aking high school life. Sa ngayon, lagi-lagi kong kinukwento sa aking nagdadalagitang anak ang tungkol sa aking matalik na kaibigan, kung paano namin hina-handle ang aming mga kalukuhan, at kung paano namin asarin ang aming mga titser, at kung paano kami tumatakas sa school sa oras ng lectures, at kung an-ano pa. So at least she's been warned, I have been through it before, therefore I would know if ever she would do it, and yeah, that's a kinda warning her! and I guess, she knows.
Anyway, back to the topic: So I left our province, punung-puno ng pangarap at pagmamahal. Sa totoo lang, lungkut na lungkot ako ng mga oras na iyun. Di ko mapigil ang aking mga luha sa pagpatak, kasi di ko alam ang aking magiging buhay sa aking patutunguhan, ngunit ang aking nalalaman ay, yun lang ang aking pag-asa upang ako ay makatungtong ng kolehiyo, kaya lakas loob akong dumayo sa masikip, masalimuot na buhay siyudad.
So nag-college nga ako, aking tinapos ang pagka-nars, kumuha agad ng lisensya, nag-asawa, nag-anak, nagtrabaho, and here I am right now. Pero sa loob ng mahabang panahon na iyon, lagi-lagi kong ninanasa, na sana, minsan matagpuan ko ulit ang dati kong kaibigan. Ang sarap gunitain ang matatamis naming tawanan, asaran, at siyempre may tampuhan. Di rin maiwasan ang selosan. Yes, selosa ako, gusto ko ako lang ang kaibigan nya, at kapag nag-ha-hang-out siya sa iba, masama loob ko. Pero di ko inaamin yun sa kanya, baka kasi isipin nya tomboy ako, o kaya naman baka masakal siya sa akin, kaya sige na nga, and of course, may pride din ako, na kadalasan di naman umuobra, I kept telling myselft then, well, if she is happy with her/him, I'll find another friend..... huh! Kita nyo na kung gaano ako kamaldita! Wag ka, madalas, di naman epektib, because at the end of the day, my heart says, she is still the friend I need.
Noong isang linggo, I found her on the net. I am so excited kaya kahit oras ng trabaho, sige internet ang beauty ko just to catch up with her. Palitan kami ng email. Katulad ko, may pamilya na rin sya, at masaya. Kung di lang malayo ang kinaroroonan ko ngayon, malamang, nandoon na ako sa bahay nila para maki-tsismis. Parang biglang nabuhay ang aking highschool life and memories. Ang sarap-sarap balikan.
